Seismografen overal ter wereld toonden gisteren al aan dat menig wielerfan het niet eens is met de toekenning van de prijs voor de superstrijdlust in de Tour de France 2017 aan Fransman Warren Barguil. Thomas De Gendt was de enige juiste keuze ...

Derde in het bergklassement, zesde in de puntenranking, vijftigste algemeen en – volgens de vakjury – tweede meest strijdlustige: Thomas De Gendt liet zich ook in deze Tour opmerken. “Ik ben naar de Tour gekomen na een periode waarin ik mijn trainingsprogramma niet helemaal kon afwerken zoals gewild, door mijn polsblessure. Daardoor voelde ik mij tijdens het eerste deel van de Tour niet optimaal, maar dat werd beter in de loop van de drie weken. Tijdens de vlakke ritten heb ik geprobeerd om mijn werk voor de ploeg en voor André zo goed mogelijk te doen, omdat ik wist dat er later kansen zouden komen.”

Als De Gendt zijn Tour overschouwt, geeft hij aan dat hij elke kans of kansje heeft proberen grijpen. “Misschien was ik beter drie of vier keer minder meegesprongen in de vlucht maar soms verzeilde ik moeiteloos in een eerste groep. En als er enkele tientallen renners wegrijden, dan vind ik dat ik daar altijd moet bij zijn. Anders dan vorig jaar controleerde Team Sky dit jaar wél stevig. Dus van de kansen die ik hoopte te krijgen, zijn er op die manier een aantal gefnuikt. Ik vond dat zij soms onnodige energie staken in de controle, maar dat is hun recht natuurlijk.”

Twee keer reed De Gendt een echte finale; in de rit naar Rodez en afgelopen vrijdag naar Salon-de-Provence. “In de rit naar Rodez wist ik dat de kans klein zou zijn, omdat Sunweb en BMC zouden controleren, en het zou quasi onmogelijk geweest zijn voor iemand van onze ploeg om daar te winnen. Daarom beslisten we die dag in de aanval te gaan. Ik had gehoopt langer mee te gaan, maar werd op twaalf kilometer van de meet teruggepakt. En afgelopen vrijdag waren we met een groep van twintig sterke renners op pad, waaronder enkelen met heel snelle benen. Door mijn overwinning van vorig jaar op de Ventoux lijkt het misschien alsof ik dat kunstje elk jaar kan herhalen, maar zo evident is dat natuurlijk niet. Ik kan niet echt een hoogtepunt benoemen, maar als ik iets moet kiezen, dan toch maar mijn strijdlusttrofee in de veertiende rit naar Rodez.”

Tijdens de Tour groeide de drive van De Gendt om voor de superstrijdlust te gaan. “Laat me duidelijk zijn: Warren Barguil heeft een fantastische Tour gereden en ik misgun hem absoluut niks. Maar een bergtrui is voor de beste klimmer, een etappezege voor degene die op die bepaalde dag de sterkste was en een puntentrui voor de regelmatigste snelle man. Dan vind ik dat een prijs voor de superstrijdlust bestemd is voor degene die een hele Tour door de intentie getoond heeft om te wedstrijd te animeren en in de aanval te gaan. Dat heeft niet tot het gewenste resultaat – een etappezege – geleid, maar dat hoeft ook niet om de superstrijdlust te winnen.”

Heel ontgoocheld

“Het feit dat er vijf Fransen in de jury zitten, heeft zeker een rol gespeeld. Mochten er vijf Belgen in de jury gezeten hebben, zou de uitslag er anders uitgezien hebben; dus dat bewijst dat de samenstelling niet klopt. Laat tenminste een internationale jury zich daarover uitspreken. Ik ben heel, heel ontgoocheld, ja. Ik ben te ontgoocheld om er dieper op in te gaan, heb zin om meteen naar huis te gaan, maar ik zal vandaag mijn uiterste best doen om het tot een sprint te laten komen op de Champs Elysées.”


Bron: Lotto Soudal / Foto's copyright Lotto-Soudal